Wojewódzki Mistrz Wiedzy Rolniczej 2015

            Jak już informowaliśmy, 27 czerwca 2015 roku, tuż po uroczystym rozpoczęciu XXXVI Dni Otwartych Drzwi w Mikołowie, na scenie przed hotelem odbyła się gala finału Konkursu „Wojewódzki Mistrz Wiedzy Rolniczej 2015”, organizowanego przez Śląski Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Częstochowie, Państwową Inspekcję Pracy Okręgowy Inspektorat Pracy w Katowicach i Oddział Regionalny Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego w Częstochowie Placówka Terenowa w Katowicach. Była to już IV edycja konkursu, którego celem jest upowszechnianie ogólnej wiedzy rolniczej oraz zagadnień związanych z bezpieczeństwem i higieną pracy w rolnictwie, ubezpieczeniami społecznymi rolników, ochroną środowiska i pożarnictwa. Wcześniej uczestnicy konkursu rozwiązywali test z w/w zakresu. O zwycięstwie decydowała liczba zdobytych punktów. Wojewódzkim Mistrzem Wiedzy Rolniczej 2015 został Mateusz Grzesica z Tychów, z którym poniżej publikujemy wywiad.

Rolnicza pasja mimo wszystko

Adam Walasek: Panie Mateuszu proszę przyjąć serdeczne gratulacje za zdobycie tak zaszczytnego wyróżnienia! Jednocześnie chciałbym prosić o przybliżenie swojej osoby i gospodarstwa?

Mateusz Grzesica: Mam 26 lat, właśnie niedawno obroniłem pracę magisterską na Uniwersytecie Śląskim, Wydział Biologii i Ochrony Środowiska, a co do gospodarstwa, to prawnym jego właścicielem jest mój wujek Józef, z którym razem gospodarzymy. Wujek pracuje zawodowo /ślusarz-mechanik/ na kopalni Ziemowit w Lędzinach, a ja mam stosunkowo więcej czasu, więc mu bardzo aktywnie pomagam. Gospodarstwo liczy prawie 30 ha /większość to jednak dzierżawa/, w tym ok. 18 ha to grunty orne. W uprawie dominują zboża oraz kukurydza z przeznaczeniem na potrzeby zwierząt, kośne łąki służą do sporządzania, tak potrzebnych przy tym profilu produkcji, kiszonek.

W gospodarstwie zawsze były krowy, ale od dłuższego czasu dostosowując się do jego specyfiki i uwaruńkowań oraz coraz lepszych perspektyw, zmodyfikowano kierunek na produkcję wołowiny wysokiej jakości - na młode bydło opasowe.

Całość materiału hodowlanego na opasy kupowane są  z zewnątrz, na razie jest to ok. 15 szt., ale w najbliższym czasie planowane jest podwojenie obsady i przejście na czystą rasę limusine. Gospodarstwo posiada własny park maszynowy, dostosowany do jego potrzeb i specyfiki.

A. W. : W dzieciństwie marzyło się Panu rolnictwo, praca w gospodarstwie?

M. G.: Z pracą w gospodarstwie jestem zwiazany od najmłodszych lat, kiedy jako kilkuletni chłopiec bardzo chętnie pomagałem w gospodarstwie dziadków. Oni też z pewnością zaszczepili mi etos rolniczego trudu, ale mnie zawsze w sercu grało i gra na “rolniczą nutę”. Zdając sobie sprawę, że procesy urbanizacyjne w tym rejonie nie są do zatrzymania i gospodarstwo nie ma możliwości powiększania i rozwoju do poziomu aspiracji i osiągania wysokiego poziomu i akumulacji dochodu, skupiam się na jak najefektywniejszym wykorzystaniu posiadanych zasobów i warunków.

A. W. : No właśnie, a może lepiej to sprzedać, np. na działki budowlane, w tym rejonie chętnych nie zabraknie a i sowicie zapłacą?

Ooo…nie! Pieniądze, to nie wszystko, będą i się rozejdą, a bezpowrotnie można utracić to „co w duszy gra”. Ale żeby nie ograniczać się tylko do gospodarstwa specyficznie uwarunkowanego, moje zainteresowania idą także na inne "profesje", w 2009 roku ukończyłem Technikum Ochrony Środowiska w Tychach, skończyłem dwa kursy górnicze i po egzaminie państwowym uzyskałem kwalifikacje i tytuł Technika Górnictwa. Dalej mam zamiar studiować, bardziej w kierunu rolniczym, chciałby uzyskać tytuł inżyniera rolnictwa.

A. W.: Minęło ponad 10 lat członkostwa w Unii Europejskiej, to dobrze, czy źle z punktu widzenia rolnictwa?

M. G.: Unia europejska i jej polityka rolna nie odcisnęła swojego “piętna” na naszym gospodarstwie, gdyż ze względu na specyfikę nie tylko prawną, nie korzystało ono z wielu unijnych programów ale są dopłaty bezpośrednie, to dobrze, choć powinny być one zbliżone poziomem wsparcia w całej wspólnocie, ale ogólnie biorąc rolnicy i polskie rolnictwo skorzystało na wejściu do Unii,  jakby jej nie oceniać to jednak jest wspólna polityka rolna, są fundusze pomocowe, tego wszystkiego dawniej nie było. Dzięki programom zmieniają się obszary wiejskie, ale problemy są a nawet wzrastają, choćby wymienić tylko znaczący wzrost cen środków do produkcji rolnej czy pułapki kredytowe.

Dla mnie istotna jest też bardzo dobra współpraca z ŚODR, szczególnie ze specjalistą Markiem Grzegorczykiem z PZDR w Mikołowie, do którego mogę zwrócić się z każdym problemem - doradzi, pomoże a kiedy trzeba natchnie optymizmem.

A. W. : Użył Pan sformułowania „nasze gospodarstwo”, no bo przecież to także specyficzne, ale gospodarstwo rodzinne?

M. G. : O tak... ! I to bardzo swoiste rodzinne gospodarstwo, ponieważ pomaga też i mama Barbara, chociaż pracuje w swoim zawodzie jako pielęgniarka, oprócz prac typowo domowych zajmuje się i dogląda z wielkim oddaniem swojego drobiu: przepiórek i różnorakich kurek, w tym zielononózek.

A. W.: To rzeczywiście, szerokie i zgodne cele, moje gratulacje! ale słyszałem także i o innej pasji - pszczelarskiej?

M. G.: Pszczelarstwo.... traktuję jako takie drobne hobby. Moja niewielka pasieka składa się z 20 uli, ale żeby prowadzić ją profesjonalnie skończyłem półroczny kurs, uzyskałem kwalifikacje i tytuł Mistrza Pszczelarstwa. Praca z pszczołami daje mi ukojenie i satysfakcję, szkoda, że są tak niedoceniane i jest ich coraz mniej.

A. W.: Jawi się Pan zatem jako osoba o wielu zainteresowaniach i ciągle poszukująca, jak człowiek Renesansu! Panie Mateuszu, dziękuję serdecznie za rozmowę i życzę dalszych sukcesów oraz pomyślności w życiu zawodowym i  osobistym.