Potencjał plonowania rzepaku na podstawie wyników doświadczeń COBORU kształtuje się na poziomie 5-5,5 ton/ha. Średnie plonowania na plantacjach produkcyjnych to około 3 tony/ha. Najważniejszym plonotwórczym środkiem produkcji jest nawożenie rzepaku. Najczęstszym błędem jest jednostronne niezrównoważone nawożenie azotem bez wiedzy o zasobności gleby i potrzebach pokarmowych uprawianej odmiany. System nawożenia powinien być budowany w oparciu o analizę gleby, w tym o aktualny odczyn pH, zasobność w fosfor, potas, magnez, siarkę i mikroelementy przed założeniem plantacji. Niedostateczne odżywienie roślin w te składniki limituje możliwość wykorzystania zastosowanego azotu. Wiosną istnieją jedynie ograniczone możliwości uzupełnienia niedoborów magnezu, siarki i mikroelementów.  Precyzyjnie dawkę azotu można wyznaczyć na podstawie zasobności gleby w azot (N min) na podstawie analizy gleby stacjach chemiczno rolniczych, jednak ze względu na wysokie koszty rolnicy rzadko z tej możliwości korzystają. Praktycznie dawka azotu określana jest na podstawie oceny stanu i obsady  roślin na wiosnę, prognozowanego plonu i ochrony roślin. Największe zapotrzebowanie na azot występuje u rzepaku już w bardzo wczesnej fazie okresu wegetacji. Zalecane wiosenne nawożenie azotem powinno zostać wykonane w 2  dawkach, aby zaspokoić zróżnicowane zapotrzebowanie roślin na azot podczas całego okresu wegetacji. Pierwsza dawka tuż przed wiosennym ruszeniem wegetacji w wysokości 50-75% dawki całkowitej. Rozsianie nawozu powinno nastąpić  na polu wolnym od śniegu i zdolnym do zniesienia obciążenia ciągnikiem z rozsiewaczem nawozów. Na glebach lekkich, z powodu niebezpieczeństwa wypłukania, wiosenna startowa ilość wysiewanego azotu nie powinna przekroczyć 90 kg/ha. Druga dawka azotu powinna być zastosowana na trzy tygodnie przed kwitnieniem w wysokości 25-50% dawki całkowitej. Efektywność plonotwórczą nawożenia azotowego można zwiększyć poprzez nawożenie magnezem i siarką. Niedobór magnezu objawiają się czerwienieniem liści szczególnie w czasie trwania niskich temperatur. Niedobór siarki powoduje częściowe zniekształcenie liści i przebarwienie na kolor jasnożółty aż do brunatnego. Liście są drobne, zwijają się łyżkowato, są twarde i kruche. Spośród mikroskładników na szczególną uwagę zasługują bor i mangan. Niedobór boru powoduje pękanie łodyg, gorsze zapylanie i w konsekwencji mniejszą liczbę nasion. Mangan odpowiada za dobry rozwój systemu korzeniowego, wysoką zawartość tłuszczu w nasionach i efektywne wykorzystanie azotu. Ostre niedobory tych składników można uzupełniać poprzez kilkakrotne zastosowanie nawożenia dolistnego aż do fazy pąkowania rzepaku.