Rok rolniczy rozpoczynał się na wiosnę. Otwierał go obrzęd topienia marzanny, czyli kukły symbolizującej zimę. Była ona ubrana  w kobiecy strój, najczęściej osadzona na żerdzi, ale także zrobiona ze słomy, rozmaicie udekorowana np. wstążkami, koralikami. Wygląd marzanny róznił się regionalnie.

Na uwagę zasługuje tradycja związana z tym dniem u górali karpackich. Jest ona o tyle ciekawa, że w różnych miejscowościach przebiegała nieco odmiennie, zachowując elementy lokalnego folkloru (np. w pieśniach, strojach), natomiast na niektórych terenach zwyczaj ten nie był praktykowany. W Beskidzie Śląskim, w Jaworzynce „ We Wielkim Poście chodziły dawniej po wsi morzanny. To były kilkunastoletnie dziewczyny , które nosiły na rękach lalkę dużą jak niemowlę, zrobioną ze szmatek i przybraną pięknie wstęgami. Wchodziły do domów z tą lalką, śpiewały pieśni wielkopostne , dostawały za to jajka i pieniądze” na zakończenie obchodu lalki nie niszczyły , lecz zachowywały na następny rok. Natomiast na polskich terenach przygranicznych z okolicach Jabłonkowa obchód z marzanną odbywał się przy dźwiękach pieśni:
„ Morzana, Morzana,
Coś w poście jadła?
Groch ze słoninami,
Miły Pan Bóg z nami”.
Po obejściu wszystkich domów Marzannę wrzucano do rzeki lub palono.

Na różnych terenach obchód z marzanną wyglądał nieco inaczej, elementem wspólnym były towarzyszące obchodowi pieśni, zbieranie darów oraz radosny charakter tego dnia.
Dzisiaj zwyczaj ten jest najczęściej podtrzymywany przez organizacje lokalne, instytucje kulturalne a także szkoły i przedszkola.

Na podstawie: Krystyna Kwaśniewicz „Zwyczaje doroczne polskich górali karpackich”, 1998 r.