Historia choinki wiąże się pośrednio z tradycją okraszania zielonymi gałązkami różnych obrzędów, co stanowiło symbol życia, płodności, radości. Być może zwyczaj ozdabiania zielonym drzewkiem domów wywodzi się z dawnego, adwentowego obyczaju, ustawiania „wystrojonego” drzewka zwanego rajem w przedsionkach kościołów. Symbolizowało ono rajskie drzewko życia, z którego, według legendy został wykonany krzyż Chrystusa. Rozwidlone w kształcie krzyżyków gałązki wiecznie zielonej jodły zawieszano pod sufitem. W południowej Polsce nazywano je podłaźnikiem, bożym drzewkiem, rajskim drzewkiem lub wiechą. Czynność wieszania podłaźnika w izbie i innych pomieszczeniach uważano za ważne wydarzenie w dniu wigilijnym. Choinka w postaci, jaką obecnie znamy przywędrowała do Polski na przełomie XVIII i XIX w. wraz z niemieckimi protestantami. Przyjęła się ona początkowo w miastach, na wsie trafiła później, przypuszczalnie dlatego, że na wsiach zakorzeniona była tradycja podłaźnika. Ozdabiano ją, podobnie jak podłaźniki – jabłkami, orzechami, piernikami, kolorowym papierem, słomą. Współczesne choinki to najczęściej sztuczne drzewka o rozmaitych a najpopularniejsze ozdoby to kolorowe bombki o różnych kształtach, błyszczące łańcuchy i elektryczne lampki.

Na podstawie:

„Encyklopedia tradycji polskich” Renata Hryń – Kuśmierek, Zuzanna Śliwa