W kalendarzu 8 września to święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, zwane w Polsce popularnie świętem "Matki Bożej Siewnej", gdyż dopiero po tym święcie obsiewano pola, mieszając poświęcone ziarno przeznaczone do siewu z tym wyłuskanym z kłosów poświęconych w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny 15 sierpnia. W niektórych rejonach Polski rolnicy przed siewem kropili swoje dłonie wodą święconą i pierwszą garść poświęconego zboża rzucali w rolę w formie znaku krzyża, dodając:"W imię Boskie". I po co komu to potrzebne? Kogo współcześnie interesują tradycje kulturowe? Na pewno badaczy i działaczy kultury, zarówno profesjonalistów, jak i hobbystów. Zdarza się jednak, że przeciętnych ludzi niewiele to interesuje. Przetrwały więc u nich tylko niektóre tradycje, takie które są bezpośrednio związane z kultem religijnym lub te, które lansują środki masowego przekazu. Taka sytuacja prowadzi do unifikacji kultury, a tym samym do jej zubożenia. Jeśli zależy nam, abyśmy wiedzieli, jaka jest nasza tożsamość i cenili tradycje odziedziczone po przodkach, uczmy dzieci i młodzież tradycyjnego obchodzenia świąt. Pomoże to również zacieśnić kontakty między pokoleniami, co jest takie ważne zarówno dla ludzi młodych jak i starszych.

W dzisiejszych, zabieganych czasach nie zapomnijmy o tej pięknej polskiej tradycji Matki Bożej Siewnej.

Gilbert Chesterton napisał w „Ortodoksji": Tradycję można zdefiniować jako rozszerzenie prawa wyborczego, jest ona bowiem udzieleniem prawa głosu najbardziej zapomnianej ze wszystkich klas – naszym przodkom. O ile genialny Anglik stawiał tu nacisk na pamięć o przeszłości, to z tych słów wyłania się przecież coś jeszcze – skoro to „rozszerzenie prawa wyborczego", to głos nas, współczesnych, jest równie istotny jak naszych przodków. Poważnie traktowana tradycja jest w istocie dialogiem pomiędzy nami a poprzednikami.