Tradycja wieszania na drzwiach wianuszków nawiązujących zdobnictwem do ozdób choinkowych ma tradycję anglosaską. Pierwszy wieniec wykonał w 1939 roku ewangelicki pastor, aby wprowadzić wyjątkowy nastrój do prowadzonego przez niego przytułku dla dzieci.  Na drewnianej konstrukcji umieścił 24 świece, które symbolizowały kolejne dni adwentu. Pomysł szybko się rozpowszechnił, przy czym wieńce zaczęto umieszczać pod sufitami w domach oraz kościołach, bądź ustawiano na widocznym miejscu,

Na Górnym Śląsku wieniec adwentowy pojawił się prawdopodobnie już na przełomie XIX i XX wieku wśród niemieckich mieszkańców tego regionu, potem rozpowszechnił się na inne rejony np. na Śląsk Cieszyński. Od lat 20 XX wieku zwyczaj zaczął się rozpowszechniać także pośród wyznawców katolicyzmu. W niektórych parafiach w sobotni wieczór poprzedzający lub w poranek pierwszej niedzieli Adwentu, wieńce są święcone i pobłogosławione. Z biegiem czasu zmianie ulegała również symbolika świec. Obecnie na wieńcu umieszcza się nie 24, a tylko 4 świece oznaczające 4 niedziele adwentu. Świece zapalane są kolejno w każdą niedzielę. Również zmieniała się ich kolorystyka. Obecnie najczęściej używa się świec w kolorze czerwonym lub złotym. W dawnej tradycji trzy pierwsze były fioletowe, a ostatnia różowa. Barwy te musiały być zgodne z kolorystyką szat liturgicznych kapłana, który odprawiał msze w tym okresie. Oprócz gałązek i świec do ozdabiania wieńców można stosować różnokolorowe kokardy i wstążki, gwiazdki, sztuczne lub suszone owoce dzikiej róży, makówki, jemiołę, czarnuszkę, rajskie jabłuszka, kwiaty poinsencji zwanej też gwiazdą betlejemską, szyszki, orzechy, bombki, zasuszone plastry cytrusów, laski cynamonu, gwiazdki anyżu, pierniczki, figurki np. aniołków.

Kolejnym symbolem Adwentu jest kalendarz adwentowy, którego tradycję tworzenia zapoczątkowali również niemieccy luteranie w XIX wieku. Jego kształt był wówczas inny i co może zaskoczyć, wywodził się również z pomysłu na adwentowy wieniec, w którym, zamiast świec umieszczano 24 małe woreczki z drobnymi niespodziankami. Drukowany kalendarz adwentowy w formie zegara z podziałem na 12 pól powstał w ewangelickiej księgarni w Hamburgu w 1902 roku, a parę lat póżniej w Monachium z 24 polami, w których namalowane były scenki związane z okresem świąt Bożego Narodzenia. Bardzo popularna była wersja z otwieranymi okienkami i obrazkami najpiękniejszych szopek. W latach 20 XX wieku w okienkach pojawiły się czekoladki. W takiej właśnie formie kalendarze adwentowe rozpowszechniły się od lat 90 XX wieku w Polsce, stając się niemal wszechobecnym elementem najnowszej kultury okresu świąt zimowych również w naszym kraju.

Na podstawie:

https://ethnomuseum.pl/