Niedziela palmowa zwana też „Kwietną” lub „Wierzbną” była wstępem do Wielkiego Tygodnia. Wprowadzała ludzi w atmosferę wydarzeń bezpośrednio poprzedzających śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Tego dnia wierni uczestniczyli we mszy, podczas której ksiądz święcił palmy – symbol odradzającego się życia.

Tradycyjne palmy wielkanocne przygotowywano z gałęzi wierzby, gdyż w Kościele Katolickim drzewo to stanowi symbol zmartwychwstania  i nieśmiertelności duszy.

Ścinano gałęzie już w Środę Popielcową i wstawiano do naczynia z wodą, by zazieleniły się na Kwietną Niedzielę. Dołączano do nich inne rośliny: bukszpan, barwinek, borówkę, cis, widłak. Palma wielkanocna miała chronić ludzi, zwierzęta, domy i pola przed czarami, ogniem i wszelkim złem. Istniał nawet dawny zwyczaj połykania bazi, by nie cierpieć na ból głowy lub gardła, a sproszkowane dodawano do leczniczych naparów, uzdrawiających zarówno ludzi, jak i zwierzęta. Bazie oberwane z poświęconej palmy mieszano z ziarnem siewnym, które podkładano na pierwszą zaoraną skibę. Nawet w dzisiejszych czasach można jeszcze spotkać krzyżyki z palmowych gałązek wetknięte w pola, aby broniły zasiewów przed burzami i gradobiciem.

Współcześnie, zwłaszcza w miastach, ludzie kupują gotowe palmy w sklepach lub u ulicznych sprzedawców. Dominują wśród nich palemki z misternie uplecione z suszonych kwiatów, mchów i traw. Natomiast na wsi najczęściej palmy przygotowuje się własnoręcznie. Są one bogato zdobione i osiągają długość nieraz kilka metrów, w wielu wioskach urządzane są konkursy na najpiękniejszą lub najdłuższą. Ta ten zwyczaj jest żywy od wielu lat i nic nie zapowiada by to miało się zmienić, gdyż kolejne pokolenia przekazują sobie wiedzę z zakresu zdobienia palm dzięki czemu powstają nieraz prawdziwe arcydzieła.

Na podstawie:  Renata Hryń – Kuśmierek, Zuzanna Śliwa „Encyklopedia tradycji polskich”