Wapnowanie gleb jest jednym z podstawowych zabiegów agrotechnicznych. Ma na celu nie tylko odkwaszenie stanowiska dla poprawy urodzajności, ale także zwiększenie przyswajalności P, K i Mg oraz poprawę właściwości fizyko-chemicznych i biologicznych gleb.

      Działanie wapna w glebie zmniejsza toksyczne oddziaływanie jonów Al+ i Mn+ oraz ogranicza dostępność metali ciężkich / Pb, Cd, i Hg /. Regularnie wykonywany zabieg dobrze wpływa na rozkład substancji organicznej i poprawia przyswajalność mikroelementów. Wspomaga także nawożenie organiczne i mineralne oraz polepsza jakość płodów rolnych.

   Wapnowanie powinno być poprzedzone badaniem gleby na zawartość Ca, Mg oraz materiału organicznego /próchnicy/, a także kwasowości gleby /pH/. Analizą gleby zajmują się stacje chemiczno- rolnicze. Analiza gleby wykaże, czy wapnowanie jest konieczne czy zbędne. Klimat w Polsce wykazuje przewagę opadów nad parowaniem, dlatego 70% gleb wykazuje zakwaszenie i wymaga wapnowania, co potwierdzają wyniki analiz chemiczno–rolniczych. Ilość wapna nie powinna przekraczać 3t/ha raz na 4 lata /na gleby lekkie 1.5t/ha. Wapnowanie przeprowadzamy po żniwach przed orką zimową lub orką siewną jesienną, nigdy równocześnie z obornikiem.

    Forma nawozu wapniowego zależy od zwięzłości gleby: wapno tlenkowe i wodorotlenkowe stosujemy na gleby zwięzłe a wapno węglanowe na gleby lekkie i przepuszczalne oraz torfowe i murszowe. Częstym dodatkiem do nawozów wapniowych jest dolomit lub margiel, który zapewnia dodatkowo nawożenie Mg /stosunek Ca : Mg powinien wynosić 3:1/. Błędem agrotechnicznym jest stosowanie wapna pod ziemniaki, len, łubin oraz lucernę. Najlepsze efekty uzyskujemy wapnując glebę pod zboża i buraki.

       Podsumowując, wapnowanie wzbogaca glebę w podstawowe składniki budulcowe, poprawia strukturę, podwyższa odczyn, podnosi wartość biologiczną oraz stabilizuje kompleks sorpcyjny gleby. Ma doniosłe znaczenie dla uprawy roli i zmianowania roślin.