Ślimaki pojawiły się na świecie 540 mln lat temu a do dzisiaj przeszły wiele zmian ewolucyjnych, tak że obecnie jest ich 130 tyś gatunków. Te z rodzaju Helix należą do muszlowców. Helix aspersa to ślimak najczęściej spożywany we Francji i krajach śródziemnomorskich. W Polsce nie ma wielkiej tradycji kulinarnej dotyczącej ślimaków ale jako producenci mamy swój znaczący wkład w produkcję tych mięczaków i eksport głównie do Francji.

Budowa ślimaka to muszla i noga z głową i najczęściej trzema parami czułków. Worek trzewiowy jest w całości wewnątrz muszli. Zwierzę chroni się wciągając ciało do muszli a noga to narząd motoryki. Pełzanie ślimaka wymaga produkcji śluzu, zmniejszającego tarcie, który jest dziś wykorzystywany przez farmację i kosmetologię. Organizm ślimaka wyposażony jest układ wydalniczy, oddechowy, nerwowy, pokarmowy i rozrodczy i otwarty system krwionośny.

Obecnie chów ślimaków prowadzony jest w pomieszczeniach lub w parkach na wolnym powietrzu. Chów rozpoczyna się od zakupu reproduktorów, jajeczek, lub małych ślimaczków. Żywienie to podawanie pasz roślinnych- rzepak, rzepik, pszenica inne zboża, ziemniaki, słonecznik, marchew, sałata, fasola i zioła. Do tego dodaje się pasze treściwe, zawierające białko, witaminy i minerały. Najczęściej w parkach zasiewa się rzepik i ustawia paśniki, na które rozkłada się paszę treściwą.

W odpowiednich warunkach temperatury, oświetlenia i wilgotności powietrza otrzymamy najlepiej utuczone ślimaki. Temperatura około 20 st C., w ograniczonej operacji słonecznej- najlepiej zacienione miejsce, i duża wilgotność, to warunki optymalne. Park powinien być ogrodzony i zacieniony. Zbiory dokonujemy jesienią, w siatki plastikowe, po odpowiedniej selekcji zależnej od wielkości muszli. Po zbiorze i selekcji dosuszamy ślimaki, najlepiej naturalnie wiatrem na stołach, gdy zwierzęta są w workach. Suszenie trwa dotąd, aż większość muszli jest zasklepiona. Teraz tylko pakowanie i transport.

Kierunek Paryż.