Rzepak jest najważniejszą rośliną oleistą uprawianą w Polsce. Ponad 40% masy nasion to olej a pozostałość to wysokobiałkowa śruta poekstrakcyjna. Rzepak był i jest rośliną, która w klimacie Polski daje stosunkowo wysokie plony, wyższe w porównaniu z innymi roślinami oleistymi. Rzepak ozimy zaliczany jest do najstarszych roślin uprawnych w Europie i na świecie. Do Polski trafił w XIX wieku i jest jedną z najważniejszych roślin oleisto-białkowych uprawianą do chwili obecnej.

Rzepak wymaga gleb głębokich, żyznych, zasobnych w próchnicę i wapń. Do jego uprawy nadają się gleby zaliczane do kompleksów pszennego bardzo dobrego i wadliwego, żytniego bardzo dobrego i dobrego w klasach bonitacyjnych I i II do IV a i IV b. W warunkach górskich do uprawy można przeznaczyć gleby kompleksu pszenno-górskiego. Nie nadają się do uprawy gleby podmokłe i zakwaszone o nieprzepuszczalnym podglebiu oraz gleby kompleksu żytniego słabego suche utworzone z piasków. Gleba powinna zawierać jak najwięcej próchnicy i co najmniej średnią zasobność przyswajalnych form fosforu, potasu i magnezu.

Siew rzepaku powinien nastąpić w zależności od rejonu Polski od 10 do 25 sierpnia. Wykonanie siewu rzepaku ozimego we właściwym terminie ma istotny wpływ na ogólny rozwój roślin w okresie jesieni, co gwarantuje dobre ich przezimowanie, a dzięki temu uzyskanie optymalnego plonu. Za optymalny termin zakończenia siewu rzepaku w naszym regionie przyjmuje się 20 sierpnia. Wykonanie siewu w tym terminie daje dużą gwarancję, że rośliny będą w stanie wytworzyć gruby korzeń palowy i silne rozety o dobrze wykształconych 8–10 liściach do okresu spoczynku.

Wysokość plonu rzepaku w znacznej mierze zależy od tego, w jakiej fazie wejdzie on w stan spoczynku zimowego. Dla optymalnego rozwoju jesiennego, obok siewu decydujące znaczenie ma przygotowanie roli pod zasiew. Błędów popełnionych w uprawie przedsiewnej nie można później naprawić. Zwłaszcza wtedy, gdy jesienią występują intensywne opady deszczu, trudno jest uprawić glebę we właściwym czasie. Następstwem uprawy zbyt wilgotnej roli jest zbicie gleby w różnych obszarach warstwy ornej.

Rzepak jest rośliną uprawy polowej o dużych wymaganiach pokarmowych. Reaguje on istotnymi zwyżkami plonu nasion nie tylko na nawozy mineralne stosowane doglebowo , ale również na dokarmianie dolistne makro i mikroelementami. W systemie nawożenia rzepaku efektywne okazały się nawozy płynne, tak po doglebowym jak i dolistnym zastosowaniu. Spośród płynnych nawozów doglebowych , w krajowym rolnictwie stosowany jest roztwór saletrzano-mocznikowy, a w dolistnym dokarmianiu rzepaku bardzo dobre efekty daje wodny roztwór mocznika, 5% wodny roztwór siedmiowodnego siarczanu magnezowego i wieloskładnikowe nawozy dolistne - które są głównie nawozami mikroelementowymi.

Rzepak ozimy dobrze wykorzystuje również składniki pokarmowe z nawozów organicznych, dlatego zaleca się stosowanie obornika w dawce 20–40 t/ha. Nawożenie obornikiem należy wykonać na 2–3 tygodnie przed siewem rzepaku, aby gleba mogła dostatecznie osiąść. Obornik stosowany pod rzepak powinien być przefermentowany. Bardzo dobrym nawozem jest również gnojowica, zastosowana na podorane ściernisko w dawce 15 m3/ha.

Rzepak ozimy jest rośliną wysoce użyteczną, odwdzięczającą się wysokimi, wartościowymi plonami nasion, ale wymagającą od producentów wiedzy i staranności w jej uprawie. Olej produkowany z nasion aktualnie uprawianych odmian rzepaku zalicza się do olejów spożywczych określanych jako żywność funkcjonalną, to znaczy mającą korzystny wpływ na stan zdrowia człowieka.