Od wieków słonecznik uprawiali Indianie i traktowali, jako podstawowy składnik pożywienia. Do Europy przywieźli go Hiszpanie w XVI wieku i od tej pory stał się ważnym składnikiem diety, paszy dla zwierząt, w kosmetyce i jako kwiat ozdobny.
Słonecznik charakteryzuje się dużymi kwiatostanami, które odwracają się do słońca w ciągu dnia. Nasiona są niełupkami i kryją w sobie około 40 % oleju z nienasyconymi kwasami tłuszczowymi, zawierają 18 % białka, witaminy z grupy B, witaminę A oraz D, a także cynk, potas magnez i żelazo w przyswajalnych formach.
Regularne jedzenie nasion słonecznika poprawia odporność, koncentrację i sen, a także wzmacnia kości, wyostrza wzrok i wygładza skórę.
Uprawa nie jest skomplikowana najlepiej siać nasiona na przepuszczalnej, żyznej i umiarkowanie wilgotnej glebie. Dobre stanowisko jest po okopowych lub strączkowych a także po uprawach nawożonych obornikiem lub kompostem. Nie powinno się silnie nawozić nawozami azotowymi, ale słonecznik lubi duże dawki potasu oraz mikroelementy.

Siew do końca kwietnia na głębokość około 2- 3 cm, w rozstawie 50- 60 cm, a odległość w rzędzie około 22 cm.
Ochrona to zaprawianie nasion co zapobiega zgorzeli, odchwaszczanie do chwili zakrycia międzyrzędzi, zwalczanie mszyc a w okresie dojrzewania koszyczków odstraszanie ptaków, które mogą zniszczyć 30 % plonów.
Zbiór jedno lub dwuetapowy powinien nastąpić do 15 września, wtedy można uzyskać około 3t nasion o wilgotności około 20 %.
Słoneczniki na kwiaty cięte mają kilkadziesiąt cm, i różną barwę kwiatów języczkowych, rośliny na nasiona, to duży koszyczek kwiatów rurkowych i brzegowe kwiaty języczkowe, przeważnie żółte. Często słonecznik uprawia się na paszę w siewie czystym lub w mieszance, również jako poplon ścierniskowy. Może być skarmiany świeży lub zakiszany.
Zatem jest wiele argumentów za uprawą słonecznika i wykorzystywaniem go w gospodarstwie.