W gospodarstwach prowadzących tylko produkcję roślinną lub utrzymujących zwierzęta w systemach bezściołowych istnieje problem racjonalnego zagospodarowania słomy. Słoma pozostawiona na polu utrudnia bowiem przeprowadzenie uprawek pożniwnych. Należy ją odpowiednio zagospodarować , bo jest to doskonałe źródło materii organicznej , która wprowadzona do gleby korzystnie wpływa na jej strukturę oraz reguluje stosunki wodno-powietrzne. Szacuje się, że po zbiorze zbóż, roślin strączkowych i rzepaku na powierzchni hektara pola pozostaje średnio 5 t słomy. Przed wprowadzeniem do gleby słoma powinna być dokładnie pocięta i równomiernie rozrzucona na całej powierzchni pola. Kawałki pociętej słomy powinny mieć długość 3-10 cm. O tym jak starannie słoma jest pocięta zależy bowiem szybkość jej rozkładu w glebie. Źle rozdrobniona i przyorana słoma utrudnia siewy i wschody roślin. W przyorywanej słomie wnoszone są składniki pokarmowe, w szczególności potas, fosfor, wapń, magnez oraz mikroelementy, które w miarę postępującego rozkładu mogą być ponownie wykorzystane przez rośliny. W celu przyspieszenia rozkładu słomy , na pociętą i rozdrobnioną słomę należy zastosować nawozy azotowe.

Zapobiegnie to również pobieraniu przez mikroorganizmy azotu glebowego.

Zaleca się zastosować około 8 kg N na każdą tonę przyoranej słomy. Mogą być stosowane wszystkie nawozy azotowe z wyjątkiem tych o spowolnionym działaniu oraz nawozy naturalne. Najbardziej przydatne są nawozy płynne np. RSM – roztwór saletrzano – mocznikowy, które umożliwiają równomierne pokrycie słomy.