Owies dzięki rozwiniętemu systemowi korzeniowemu zdecydowanie lepiej w porównaniu do innych zbóż pobiera elementy pokarmowe z gleby, ponadto substancje wydzielane przez korzenie dodatkowo hamują aktywność zarodników grzybów, jest konkurencyjny wobec chwastów i odporny na choroby podstawy źdźbła. Owies może być uprawiany na glebach kompleksów żytnich, od bardzo dobrego do słabego oraz na glebach kompleksu zbożowo-pastewnego mocnego i słabego, jedynie nie zaleca się gleb kompleksu żytniego bardzo słabego, ze względu na wysokie wymagania wodne tego gatunku. Owies jest zbożem tolerancyjnym na zakwaszenie gleby co za tym idzie na nadmiar wolnych jonów w glebie oraz na niedobór wapnia. Te cechy sprawiają, że owies jest bardzo dobrym gatunkiem w płodozmianie. W roślinach zbożowych występujących po owsie zauważono 6-8 razy rzadsze występowanie chorób podstawy źdźbła niż po innym zbożu, zaś w roślinach okopowych zauważymy jeszcze wyraźniejsze działanie fitosanitarne. Uprawa owsa bezpośrednio po sobie stwarza zagrożenie rozmnażania się w glebie szkodliwych nicieni, w tym mątwika zbożowego prowadzącego do dużych obniżek plonu, przez to zaleca się co najmniej 3-4 letni odstęp między kolejnymi uprawami owsa.

Na liście odmian owsa zalecanych do uprawy na obszarze województw na rok 2023 sporządzonej przez COBORU występuje owies: zwyczajny w liczbie 17 odmian i nagi w liczbie 2 odmian owsa. Według aktualnych danych COBORU na największym obszarze kraju występuje odmiana Rambo (14 województw) oraz Refleks (12 województwach). Największą różnorodnością odmian wyróżnia się województwo: mazowieckie, śląskie i wielkopolskie. Odmianą wstępnie rekomendowaną przez COBORU owsa nagiego jest Adorator, przeznaczony jedynie dla woj. śląskiego.

Przygotowanie pola przed siewem owsa to istotny etap procesu uprawy, który wymaga odpowiednich zabiegów agrotechnicznych. Optymalna uprawa gleby zapewnia korzystne warunki dla wzrostu roślin i wpływa bezpośrednio na uzyskane plony. Obejmuje, orkę przedzimową na średnią głębokość wynoszącą 30 cm, dzięki temu zabiegowi gleba w ostrej skibie spowoduje nagromadzenie większej ilości wody z roztopów. Wyjątek może stanowić stanowisko po roślinach okopowych, gdzie orkę przedzimową można zastąpić kultywatorowaniem. Wiosną na glebach ciężkich zabiegi agrotechniczne należy rozpocząć od zastosowania ciężkich bron, kultywatorów o półsprężystych i sztywnych zębach i bron talerzowych, a na średnich i lekkich glebach od płytkiej podorywki wykonanej łącznie z bronowaniem lub inny płytki zabieg zastępujący podorywkę, który przyczyni się do ochrony zapasów wilgoci glebowej. Obsada owsa zwyczajnego na polu waha się w granicach od 400— 450 szt./m² na kompleksie glebowym żytnim bardzo dobrym, do 550 szt./m2 na zbożowo-pastewnym słabym. Właściwe dostosowanie technik do warunków glebowych pozwala na efektywne wykorzystanie potencjału uprawy, minimalizując jednocześnie ryzyko utraty wilgoci w glebie.                                                               

Źródła:

- M. Kaczmarek – Uprawa zbóż, Wydawnictwo: Dolnośląski Ośrodek Doradztwa Rolniczego;

-A. Sułek, D. Leszczyńska, J. Zych – Charakterystyka i technologia uprawy odmian owsa, Wydawnictwo: Dział Promocji Postępu Biologicznego IHAR Radzików;

- J. Pawłowska, Z. Kozłowska-Ptaszyńka, K. Noworolnik, S. Krasowicz, Warianty technologii produkcji owsa, Instytut Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa.

Źródła zdjęcia:  https://pixabay.com,  https://coboru.gov.pl/Publikacje_COBORU/LOZ/loz_owies.pdf