Róża dzika (Rosa canina L.) należy do licznej, obejmującej 120 rodzajów i blisko 4 000 gatunków rodziny różowatych. W Polsce można spotkać 20 gatunków tej rośliny. Jest krzewem kolczastym, do 2 m wysokości, o łukowato wygiętych pędach. Rośnie na obszarze całego kraju. Spotkać ją można najczęściej na skraju lasów, na zrębach, przy drogach, na miedzach i nieużytkach. Ma duże, promieniste kwiaty o barwie różowej lub białej. Kwitnie od maja do końca lipca, natomiast owoce dojrzewają w sierpniu i wrześniu, pozostając na gałązkach aż do zimy. W C celach leczniczych zbierane są również płatki dzikiej róży. Róża jest składnicą wielu witamin, a zwłaszcza witaminy C, średnio 500-750 mg w 100 g. Dlatego dziką różę wykorzystuje się głównie jako środek zwiększający odporność organizmu, przeciwdziałający grypie i przeziębieniu. Dzika róża może być również źródłem witamin: A, B1, B2, K, E i P oraz soli mineralnych: wapń, żelazo, fosfor, magnez, potas i siarka. Skład witaminowy dopełniają również liczne tokoferole i karotenoidy (likopen i β‑karoten). W owocach znajdują się również taniny, glukoza i żywice. Ze względu na te właściwości maja zastosowanie m.in. w leczeniu szkorbutu, schorzeń wątroby i pęcherzyka żółciowego oraz jako lek moczopędny w schorzeniach dróg moczowych. Owoce dzikiej róży wzmacniają i uszczelniają naczynia krwionośne, usuwają z nich złogi tłuszczowe i cholesterolowe. Owoce zbiera się, gdy dojrzeją, ale jeszcze zanim zrobią się miękkie. Owoce należy zbierać z dala od ulic i miejsc zanieczyszczonych. Suszenie ich jest dość trudne; owoce trzeba rozdrobnić, przez pierwsze 10 min. należy trzymać je w temp. ok. 100 °C, by szybko zniszczyć enzymy rozkładające witaminę C, potem suszyć w temp. ok. 50–60 °C. Przemrożone, źle suszone owoce mają niską zawartość witaminy C i innych leczniczych substancji.

Źródło: Wiadomości internetowe