Lucerna jest podstawową rośliną motylkową uprawianą na pasze. Zarówno siano, sianokiszonka, jak i zielonka zawierają dużo cennych składników pokarmowych. Nie dość, że ma dużo białka, to jest to najtańsze białko uzyskiwane z roślin polowych. Plon zielonki trzech lub czterech pokosów jest prawie dwukrotnie większy niż koniczyny, a czterokrotnie niż siana z łąki o średniej jakości. Lucernę wykorzystuje się z powodzeniem w żywieniu bydła jako wysokobiałkową paszę objętościową. Poza wysoką wartością pastewną roślina ta odgrywa też ważną rolę strukturotwórczą. Ma małe wymagania co do nawożenia azotem i pozostawia dużo resztek pożniwnych zwiększając żyzność gleby.
Lucerna doskonale nadaje się do uprawy na terenie całego kraju, z wyjątkiem strefy nadmorskiej i gór. Ze względu na wytwarzanie głębokiego systemu korzeniowego, sprawdza się na stanowiskach suchszych, gdzie uprawa koniczyny czerwonej może być zawodna. Jej głęboko rozwinięty system korzeniowy umożliwia pobieranie wody z głębszych warstw gleby. Już w roku siewu jest bardziej odporna na suszę niż koniczyna czerwona. Jest cenną paszą dla zwierząt hodowlanych. Wzbogaca glebę w cenne substancje odżywcze i organiczne, dzięki głębokiemu systemowi korzeniowemu powoduje korzystne przemieszczanie się substancji odżywczych z głębszych do płytszych warstw gleby. Korzenie wydzielają substancje rozpuszczające związki trudno rozpuszczalne w glebie, ułatwiając dostępność składników pokarmowych zawartych w podłożu. Kwiaty lucerny są miododajne, wabią owady zapylające.Koniczyna łąkowa- jest gatunkiem wieloletnim. Może być uprawiana w siewie czystym oraz w mieszankach z innymi roślinami motylkowymi lub z trawami. Wysiana wiosną już w roku siewu daje jeden pokos zielonki (ściernianka). W drugim roku wegetacji daje 2 pokosy: na początku czerwca i w sierpniu. Odrost po drugim pokosie można przeznaczyć na pastwisko. W uprawie znajdują się odmiany diploidalne i tetraploidalne. Odmiany diploidalne wyróżniają się lepszą plennością w uprawie na nasiona, większą zawartością suchej masy w zielonce, oraz mniejszą podatnością na porażenie przez mączniaka prawdziwego w porównaniu z odmianami tetraploidalnymi.
Spośród roślin motylkowatych drobnonasiennych koniczyna łąkowa jest najczęściej uprawianym gatunkiem. Jest to roślina dorastająca do 70 cm wysokości o głębokim systemie korzeniowym. Wiosną rozwija się wcześnie, zakwita pod koniec maja. Po skoszeniu bardzo dobrze odrasta. Cechuje się bardzo dużą wartością pokarmową, wytwarza wysoki plon świeżej i suchej masy zasobnej w białko, sole mineralne i witaminy. Białko koniczyny łąkowej jest stosunkowo łatwo i szybko rozkładane przez zwierzęta przeżuwające.

Koniczyna biała kwiat zawiera glikozydy cyjanogenne (linamaryna), flawonoidy (kwercetyna, izokwercetyna) oraz garbniki. Stosowany jest w medycynie ludowej m.in. w różnych chorobach kobiecych, w przeziębieniach i jako środek przeciwgośćcowy. Z główek kwiatowych otrzymuje się żółty barwnik. Koniczyna biała jest gatunkiem charakterystycznym dla ubogich florystycznie zbiorowisk żyznych pastwisk na niżu i w niższych położeniach górskich. Rośnie na łąkach, pastwiskach, trawnikach, przydrożach i innych, podobnych miejscach.  Jest odporna zarówno na przygryzanie przez zwierzęta i częste koszenie, jak i deptanie. Szybko wypełnia wydeptane czy wypasane miejsca. Ma łodygi leżące, zakorzeniające się. Liście 3-listkowe, często z wierzchu z jasną plamką, z charakterystycznymi, prawie całkowicie zrośniętymi, błoniastymi przylistkami. Wieczorem listki przyjmują pozycję “snu”: składają się i ustawiają pionowo do góry. Kwiaty są białe, pachnące, zapylane chętnie przez pszczoły miodne, ze względu łatwo dostępny nektar. Kwitnąca koniczyna wydziela nektar dopiero wtedy, gdy przez kilka dni utrzymuje się temperatura powyżej 20°C, a jak większość roślin miododajnych najlepiej w temp. ok. 25°C i odpowiedniej wilgotności.  Tradycyjnie koniczynę białą używano do robienia wianków i wiązanek na święto Matki Bożej Zielnej.

Koniczyna białoróżowa, szwedzka (Trifolium hybridum) jest naturalnie wytworzonym mieszańcem koniczyny czerwonej i białej. Jej cechą charakterystyczną jest duża odporność na okresowe zalewanie wodą, co pozwala jej rosnąć na wilgotnych glebach łąkowych. Jest odporna na udeptywanie i przygryzanie.  Inną jej właściwością jest to, że nie powoduje wzdęć u bydła i owiec żywionych zielonką, w której skład wchodzi. Jest również odporna na raka koniczyny. Rośliny koniczyny szwedzkiej wykształcają korzeń palowy, który wytwarza dużą liczbę korzeni bocznych w warstwie ornej gleby. Łodygi są rozgałęzione i gładkie, a także puste, proste lub łukowato wznoszące się. Kwiatostanem jest główka wytwarzająca kwiaty koloru biało-różowego, które później stają się różowe. Kwitnie od maja do września. Owocem jest wielonasienny strąk, który pęka po dojrzeniu. Koniczyna białoróżowa uprawiana w siewie czystym nie wymaga nawożenia azotowego, ponieważ pobiera azot z gleby oraz syntetyzuje go z powietrza za pomocą bakterii brodawkowych.

Komonica zwyczajna należy do rodziny roślin motylkowych. Nazywana jest też komonicą rożkową i pospolitą. Porasta przeważnie nasłonecznione łąki, rowy przydrożne i dobrze eksponowane leśne polany. Jej wielką zaletą jest wysoka odporność na krótkotrwałe susze, ale przede wszystkim – wytrzymałość na niskie temperatury. Komonica należy do roślin światłolubnych, zatem jej efektywna uprawa jest możliwa jedynie na dobrze nasłonecznionych stanowiskach. Co ważne, jest odporna na zadeptywanie oraz przygryzanie. Szybko też odrasta, gdy zostanie ścięta. Komonica zwyczajna jest cenną rośliną pastewną, choć jej popularność w Polsce jest raczej niska, Jej właściwości można na przykład porównać do dużo bardziej popularnej lucerny. Młode pędy komonicy są bogate w wapń, magnez i białko. Roślina nadaje się do żywienia zwierząt jako zielonka i siano. Wyjątkiem jest jednak czas obfitego kwitnienia. Żółte kwiatki, bogate w toksyczne glikozydy cyjanogenne, nie dość, że są gorzkie, mogą doprowadzić do poważnych zatruć. Można zbierać ją i suszyć na siano, ponieważ po przesuszeniu traci większość szkodliwych toksyn. Dodatkowym atutem komonicy są właściwości przeciwerozyjne.

Nostrzyk żółty, inaczej nostrzyk lekarski, to roślina z rodziny bobowatych. Roślina ma przyjemny aromat, posiada właściwości miododajne i można wykorzystać ją na cele paszowe. Cechuje się niskimi wymaganiami klimatycznymi, dlatego spotykana jest w stanie dzikim na niemalże całym świecie. Zasiedla głównie przydroża, ugory, stanowiska ruderalne, rowy itp. Nostrzyk żółty najlepiej rośnie na gruntach wilgotnych i luźnych, w miejscach mocno nasłonecznionych Najniższą tolerancję wykazuje na terenach całkowicie zacienionych. Nostrzyk żółty osiąga około 1 m wysokości. To pradawna roślina lecznicza, przyprawowa, paszowa, miododajna ale i odstraszająca owady. Należy jednak zachować ostrożność przy spożywaniu go i spasaniu nim trzody. Na świeżą paszą lub kiszonki stosuje się wyłącznie młode okazy nostrzyka, przed rozwinięciem się pąków kwiatowych. Pąki, kwiaty, a zwłaszcza strąki z nasionami mocno szkodzą ssakom, zwłaszcza w mieszance z tomką wonną. Wywołują krwotoki wewnętrzne, zaburzenia trawienia i ogólne osłabienie. Zielem nostrzyku aromatyzuje się niektóre sery i tytoń. Można odstraszać nim mole, pluskwy albo tępić wszy. Obecnie coraz częściej n. żółtym obsiewa się tereny skażone dioksynami celem fitoremediacji gruntu.

Nostrzyk biały jest rośliną motylkowatą drobnonasienną powszechnie występującą w środowisku naturalnym. Pochodzi z Azji Środkowej i okolic morza Śródziemnego oraz Kaspijskiego. Może występować w formie jednorocznej lub dwuletniej. Najczęściej uprawiana jest forma dwuletnia. Nostrzyk jest bardzo miododajną rośliną oraz wydajną pod względem pastewnym i nawozowym. Na glebach lekkich jego plon zielonej masy wynosi 20-40 t. Nostrzyk najchętniej zjadany jest przez konie i owce, a inne zwierzęta muszą być do niego przyzwyczajane. W późniejszych fazach rozwojowych nadaje się jedynie na przyoranie jako zielony nawóz, ponieważ jest silnie zdrewniały. Jest gatunkiem o niewielkim znaczeniu gospodarczym, ale może być wysiewany na glebach suchych, kamienistych i piaszczystych, w rejonach charakteryzujących się niesprzyjającymi warunkami klimatycznymi, gdzie inne rośliny mogą wymarzać. Można nim również obsiewać gleby ugorowane i zdegradowane np. przez przemysł. Znajduje też wykorzystanie jako roślina lecznicza.