Bez czarny to krzew lub niskie drzewo z rodziny piżmaczkowatych. Jego naturalnym środowiskiem są tereny Europejskie, w tym Polska. Porasta głównie nieużytki, przydroża i skraje lasów. Dorasta do 10–12 m i tworzy kulistą, szeroką koronę. Ma proste, wzniesione pędy główne i łukowato odginające się gęste gałęzie boczne. U młodych okazów kora jest zielona, ale z czasem ciemnieje, zmienia kolor na szary lub jasnobrunatny i pęka. Liście składają się z 2–3 par listków bocznych i jednego, dużego liścia wierzchołkowego. Mają jajowato-eliptyczny kształt, zaostrzony wierzchołek i piłkowane brzegi. Są zielone, a jesienią przebarwiają się na żółto. Kwiaty bzu czarnego pojawiają się w maju i czerwcu. Są drobne, promieniste, zebrane w duże parasolowate baldachy i mają kolor kremowobiały. Średnica kwiatostanów osiąga nawet do 20 cm. Kwiaty są intensywnie pachnące i atrakcyjne dla pszczół, trzmieli, motyli i innych zapylaczy. Sambucus nigra L. owocuje w sierpniu i wrześniu. Rodzi zwieszające się, ozdobne, mięsiste owocostany o kulistym kształcie. Owoce czarnego bzu mają błyszczącą skórkę, fioletowoczarny kolor i stanowią przysmak dla ptaków.

Pęcherznica  kalinolistna   to liściasty krzew ozdobny, dorastający do 2-3 metrów wysokości i 1.5-2 metrów szerokości. Jest dość blisko spokrewniona z tawułami. Podczas wzrostu zachowuje zwykle zwarty pokrój, jednak wymaga systematycznego cięcia. Jest coraz częściej wybieranym ozdobnym krzewem, gdyż pięknie dopełnia ogrodowe kompozycje i doskonale sprawdza się jako roślina na żywopłot. Pędy pęcherznicy są pokryte ząbkowatymi, trójklapowymi liśćmi w kolorze bordo lub żółtym, przypominającymi nieco liście kaliny (stąd nazwa "kalinolistna"), a czasem również liście porzeczek. Im starszy okaz rośliny, tym jej liście są większe i głębiej klapowate. Kwiaty pęcherznicy są zwykle białe lub biało-różowe i puszyste. Owoce są czerwone, z czasem przebarwiają się do brązu i wysychają, długo utrzymując się na krzewie. Nie jest bardzo wymagająca w uprawie. Lubi słoneczne stanowiska i żyzne gleby, jednak z powodzeniem poradzi sobie również w półcieniu i na jałowych ziemiach. Ze względu na małe wymagania jest bardzo chętnie wybierana do nasadzeń wzdłuż ścieżek, skarp lub nieużytków. Jest całkowicie mrozoodporna i nie wymaga specjalnych zabezpieczeń na zimę. Żywopłot z pęcherznicy nie tylko ozdobi naszą posesję, ale również będzie pełnił funkcję ochronną

. Jaśminowiec wonny o jeden z najpopularniejszych krzewów ozdobnych spotykanych w ogrodach i parkach. Pokrój krzaczasty, wyprostowany.  Roślina silenie rosnąca  - osiąga ok. 3m wysokości oraz 1,5-2m szerokości. Liście ciemnozielone, jajowate, drobno ząbkowane. Kwiaty białe, dość duże - ok 3cm średnicy. Cechą charakterystyczna jest ich silny zapach. Jaśminowiec kwitnie na przełomie maja i czerwca. Roślina nie ma silnych wymagań glebowych - urośnie na glebach piaszczystych, gliniastych czy żyznych. Stanowisko słoneczne , pół cieniste lub zacienione. Roślina dobrze znosi suszę, jest mrozoodporna i wytrzymała na zanieczyszczenie powietrza. Dobrze znosi przesadzanie. Należy pamiętać że co 3-4 lat warto dokonać radykalnego cięcia krzewu w celu odmłodzenia. Zabiegi pielęgnacyjne dokonujemy po kwitnieniu. Bez wątpienia największą zaletą jaśminowca są jego duże kwiaty o nieprawdopodobnym zapachu. Pojawiają się one na początku lata i odznaczają się białym, kremowym kolorem. Oprócz tego warto zwrócić uwagę na liście rośliny. Ich ciemnozielona barwa ciekawie kontrastuje z kwiatami jaśminowca, przez co krzew wygląda jeszcze efektywniej. Warto posadzić w swoim ogrodzie sadzonki jaśminowca z uwagi na jego duże walory dekoracyjne. Obok takiej rośliny nie da się przejść obojętnie. Krzew nadaje się do tworzenia formowanych lub nieformowanych żywopłotów, obsadzanie alejek i sadzenia na wyeksponowanych miejscach.

Lilak/ bez lilak/  powszechnie zwane bzem, zachwyca obfitością kwiatów i obezwładniającym zapachem. To zadziwiające, że ta obca przecież roślina tak się u nas zadomowiła i zdobi polskie ogrody od połowy XIX wieku. W dużym stopniu zawdzięcza to odporności na mróz i niezwykłej żywotności. Jeden okaz potrafi rozrosnąć się dzięki odrostom korzeniowym i przetrwać w tym samym miejscu nawet 100 lat. Bzy sadzimy zwykle wzdłuż ogrodzenia, pośrodku trawnika lub w pobliżu domu. Można tworzyć z nich nieformowane szpalery albo żywopłoty. Dobrze wyglądają też na rabatach mieszanych. Coraz większą popularność zdobywają okazy w postaci drzewek zaszczepionych na pniu. kwiaty o rurkowatym kształcie tworzą okazałe stożkowate wiechy rozwijające się w maju. Na gałęziach pozostają atrakcyjne przez okres około 2-3 tygodni. Krzew ten dorasta do 5 metrów wysokości. Jego liczne odrosty korzeniowe sprawiają, że po latach rozrasta się wszerz do 4 metrów. Lilak pospolity zakwita nawet w półcieniu. Do uprawy tego gatunku najodpowiedniejsza jest przeciętna, średnio wilgotna, najlepiej lekko kwaśna gleba. Stanowisko słoneczne lub półcieniste. Lubi przewiewne miejsca. Dobrze znosi przesadzanie. Warto wycinać przekwitłe kwiatostany.

Tawuły to mało wymagające, łatwe w uprawie, obficie kwitnące i niezwykle dekoracyjne krzewy ozdobne. Polecane są do ogrodów i parków. Tawuły obejmują kilkadziesiąt gatunków roślin. Najbardziej popularne gatunki: tawuła wczesna, tawuła Van Houttea , tawuła japońska, tawuła nippońska, tawuła szara , tawuła brzozolistna . Wszystkie mają podobne wymagania. Różnią się wysokością, ilością kwiatów, terminem kwitnienia, kolorem kwiatów, kolorem liści. Uprawa tawuły najlepiej udaje się na żyznej i przepuszczalnej glebie ale niezbyt szybko przesychającej. Większość tawuł znosi niewielki cień, ale najlepiej rosną w pełnym słońcu gdzie możemy liczyć na obfitsze kwitnienie oraz lepsze wybarwienie liści. Bardzo ważnym zabiegiem w pielęgnacji tawuły jest odpowiednie cięcie. Termin cięcia tawuły różni się w zależności od terminu kwitnienia. Tawuły kwitnące wiosną tniemy po kwitnieniu, wycinając pędy pokładające, uszkodzone lub nadłamane, nadmiernie zagęszczające krzew. Skracanie wszystkich pędów o 1/3 ich długości pobudza roślinę do kwitnienia. Cięcie tawuł kwitnących latem, wykonuje się wczesną wiosną, skracając pędy tak aby usunąć cały zeszłoroczny przyrost. Wszystkie nowo sadzone tawuły warto przyciąć na wysokości 20 cm nad ziemią aby dobrze się rozkrzewiły.