Wybór odpowiednich roślin motylkowatych uprawianych na lżejszych glebach jest ograniczony. Najlepiej udaje się uprawa łubinu żółtego na glebach należących do klas bonitacyjnych IVb i V.
Wymaga on wczesnego zasiewu, jest to najczęściej przełom od marca do kwietnia. Zalecany jest również płytki siew od 3 do 4 cm, ponieważ podczas kiełkowania łubin wyciąga liścienie nad powierzchnię gleby. Obsada powinna wynosić 90 roślin /m2 dla odmian niesamokończących, natomiast dla odmian samokończących 120 roślin/m2. Odmiany roślin samokończących plonują o ok. 10 % niżej od niesamokończących.
Najczęściej na glebach słabych przedplonem dla łubinu żółtego jest żyto, którego na tych glebach nie brakuje. Zaletą stosowania łubinu jest to, że nie wymaga on nawet startowych dawek azotu, co jest zaletą ponieważ obniża to koszty nawożenia. Roślina ta ma dużą zdolność do korzystania ze składników pokarmowych, do których inne rośliny nie mają dostępu. Trudno dostępne formy fosforu i potasu są rozpuszczane przez związki wytworzone przez system korzeniowy. Średnie plony nasion wynoszą około 20 dt/ha.
Rośliny te odznaczają się wieloma zaletami m. in.: wysoką zawartością białka, małą ilością alkaloidów w nasionach, odpornością strąków na pękanie, a tym samym małym osypywaniem się, odpornością na fuzariozy.
Warto również zwrócić uwagę na to iż można skorzystać z dopłat bezpośrednich do tych roślin, które w roku 2019 wynosiły: do 75 ha - 765,80 zł/ha, natomiast powyżej 75 ha - 382,90 zł/ha.
Wiele argumentów przemawia za uprawą łubinu żółtego, ponieważ korzystnie wpływa na glebę, jak i plonowanie roślin po nim następujących w płodozmianie. Na naszym terenie można zauważyć zwiększającą się liczbę jego zasiewów.